Een beetje rondhangen, tv kijken, roken, drinken, verbrande toast met glibberige eieren eten. Het speelt zich af in een huis, met een wat verlopen, gescheiden vrouw en haar adolescente zoons in een mistroostige buurt van Snowtown, Australië. Het wordt voor de kijker opeens heel ongemakkelijk als de bevriende overbuurman, die wel eens vaker oppast, foto’s neemt van de jongens in hun onderbroek, of zonder. Emotieloos nemen ze de poses aan die hen worden opgedragen. Als de moeder er achter komt wat er is gebeurd onderneemt ze actie.
“You gotta take it into your own hands”, zegt de vriendelijk ogende John, een ‘vriend’ van de familie tijdens een bijeenkomst in het huis met diverse anderen die er net zo over denken. Om die pedofielen eens een les te leren. Oudste zoon Jamie zit er bij, er wordt naar zijn mening gevraagd door John, die hem er bij betrekt, in woorden maar ook daden, als ze pesterige acties gaan ondernemen tegen die overbuurman. John wordt een belangrijk persoon binnen de familie in het algemeen en voor Jamie in het bijzonder. Het vormt Jamie. In dit milieu van slechte voorbeelden en invloeden lijkt John een rots in de branding. Helaas wordt het kwaad alleen maar vervangen door erger. “When are you going to grow some balls mate”, zegt John tegen Jamie, als die weer eens het slachtoffer is geworden.
Jamie’s wereld is vrij klein en eenvormig. Die wereld wordt bevolkt door mensen die het voorbeeld geven met hun gedrag, hun ideeën. Als dat gedrag, die ideeën ongepast zijn, dan ziet hij dat niet, omdat hij geen vergelijk heeft. Dat milieu maakt dan ook dat het normaal is om je zo te gedragen. Zeker als je een leeftijd hebt waarin je zo beïnvloedbaar bent. Hoe ver kan dat gaan? Gaan er op een gegeven moment geen ingebouwde alarmbellen af, als de schreef allang is gepasseerd? Misschien gaan die bellen wel af, maar heb je geen opties meer.
Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat achter het vriendelijke gezicht van John (subliem gespeeld door Daniel Henshall, hou die man in de gaten!) een totaal verknipt persoon schuil gaat, die Jamie meeneemt in een spiraal van geweld waar niet uit te ontsnappen valt. De film is zowel subtiel als meedogenloos. Subtiel zoals in de scène in het begin, waarin de moeder en buurman over straat lopen met twee winkelwagens vol met boodschappen. Als ze bij het huis aankomen zie je een auto staan. Het roept vraagtekens op. Pas veel later in de film blijkt dat de auto stuk was. Beide scènes zijn op zichzelf niet heel veel zeggend. Samen krijgen ze meer betekenis en bovendien laat het de doordachtheid van het script zien. Meedogenloos is het geweld, dat enkele keren extreem en zeer naar wordt getoond (zowel mens als dier moeten het ontgelden), maar het doel heiligt de beelden.
Gebaseerd op ware gebeurtenissen laat Snowtown op fenomenale wijze een gruwelijke wereld zien, waarin een kansarme jongen wordt gecorrumpeerd tot het nemen van acties waar hij in het begin niet achter staat. Door de schijnbare zorg (die in wezen een onophoudende druk is) van een invloedrijk persoon wordt hij als het ware gehersenspoeld. Ik moet denken aan Henry, Portrait Of A Serial Killer. Snowtown laat het traject zien hoe iemand kan verworden tot een Henry. Je blijft met verdomd koude rillingen achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten