Looper

In de toekomst (2074) is het mogelijk in de tijd te reizen. Dit is echter ten strengste verboden door de grote implicaties die dit met zich mee kan brengen en het tijdreizen komt alleen nog in de georganiseerde criminaliteit voor. Die sturen mensen waarmee ze willen afrekenen terug in het verleden (2044), waar ze worden opgewacht door een zogenaamde ‘looper’ die klaar staat om ze met één welgemikt schot om te leggen. Aangezien deze veroordeelde uit de toekomst niet in 2044 als zodanig bestaat, zal die ook niet worden gemist en zal er dus ook geen misdaad gemeld worden. Een slimme constructie met één klein nadeel. Na dertig jaar wordt de dertig jaar oudere versie van de ‘looper’ in kwestie naar hemzelf opgestuurd om te doden om zo de ‘loop’ te sluiten.

Dit nadeel is het uitgangspunt van de film en een voordeel voor de kijker. Looper Joe (Joseph Gordon-Levitt) aarzelt dus net iets te lang als hij de oudere versie van hemzelf moet ombrengen. Hij snapt het probleem dat ontstaat, krijgt de onderwereld achter hem aan en probeert ondertussen zijn misstap goed te maken. Al doende leert men, zo ook Joe, die door krijgt waarom zijn oudere versie alles op alles zet om een topcrimineel om te brengen, met een uiterst spannende confrontatie tot gevolg.

De kijker wordt meegenomen in een actiefilm, die zorgt voor voldoende karakterontwikkeling om er bij betrokken te blijven, genoeg afwisseling biedt om het verhaal interessant te houden en alles op slimme wijze weet op te bouwen tot een spectaculair einde met een aardige verrassing. Toch loopt het niet allemaal vlekkeloos. Allereerst moet je een beetje in de film komen. Het begint namelijk niet al te bijzonder en dat moet je even voor lief nemen. Wat ook niet helpt is dat het over twee verschillende tijden in de toekomst gaat, waardoor je je af en toe even achter de oren moet krabben om duidelijk te krijgen naar welke toekomst je aan het kijken bent. Daarnaast zitten er momenten in de film die je gerust als een dipje kunt betitelen en die een toch al vermoeid mens af en toe doet vechten tegen de slaap. Er is ook wat tijd nodig om te wennen aan het hoofd van Joseph Gordon-Levitt, dat met make-up zodanig is verbouwd, dat hij meer moet lijken op zijn oudere zelf - gespeeld door Bruce Willis – maar het komt toch wat plastic en onnatuurlijk over. Ondanks dit alles neemt Looper je op een gegeven moment bij de hand om hem niet meer los te laten. Dit is ook het punt dat je stopt met afvragen en bedenken of het hele tijdreisverhaal überhaupt wel klopt. Het is altijd heerlijk om hierbij stil te staan en er eindeloos over te discussiëren, maar bewaar dat lekker voor na de film. De onverwachte loop (pun intended) die het verhaal neemt en het perfect opgebouwde spanningselement naar het einde toe doen dan alle negatieve zaken al snel vergeten.

Verre van perfect en toch goed geslaagd.

Als je de film nog niet hebt gezien en je wilt verrast worden kun je beter niet klikken op deze link, die je voert naar een stukje over de manga Domu: A Child’s Dream van Katsuhiro Otomo. Deze grootheid schreef dit verhaal voordat hij bekend werd met Akira. Het onderwerp in dit verhaal dat ik jaren geleden heb gelezen deed me denken aan waar het in Looper op aan komt.